Koetsenkearls

Hoewel geen officiële vereniging, hebben de “peerdekaerls” allemaal één kenmerk gemeen: de liefde voor het paard.

Kearls met peerde
heb ’n hemel op eerde.
Komt ze te starven,
völt d’r niks te arven

Theo Höfkes 

Henk Kruisselbrink in actie

Er is ook nu nog een groot aantal leden en er wordt van alles georganiseerd. Sommigen nemen deel aan Menmarathonwedstrijden in de omgeving. Sinds 1982 bestaat in Winterswijk de jaarlijkse Menmarathon in het Rommelgebergte en daar komen we in de annalen vaak de namen Höfkes, Kruisselbrink en Warnshuis tegen. Ook de familie Stronks is erg actief. De nog jeugdige Daniël is een “aanstormend” talent.

De organisatie van de evenementen is in handen van een comité, dat elk jaar voor de helft wisselt.

Het marathoncomité bestaat net als vorig jaar uit Henk Kruisselbrink, Bennie de Roos en Freek Stronks. Het secretariaat en het bijhouden van de financiën is lang in handen geweest van Henk Voges.
Inmiddels heeft Ab Rommes per 11/11/2001 de activiteiten van Henk Voges overgenomen.

Henkie van Veaneman
Zonder de anderen tekort te willen doen, laten we een van de leden aan het woord:
Henk Kruisselbrink (Veaneman).

Mijn motto luidt: Bij paarden ben ik geboren en ik hoop erbij te sterven. Mijn leven wordt door een groot deel beheerst door paarden. Op mijn schoolrapport schreef een onderwijzeres eens: Als Henk een paard over de weg hoort lopen, zit hij bovenop de bank.

En zo is het altijd gebleven. Geboren op een boerderij, kwam ik van mijn vroegste jeugd af in aanraking met paarden. Thuis hadden wij een pony en het was voor mij een hele eer bij de buurman met een groot paard te mogen omgaan. Dit begon met het sturen van het paard bij het roggemaaien. Met het werken met “grote” paarden is de ziekte, zoals ik het noem, begonnen. Later kon ik mij als voerman in een melkrit, hout rijden, beleren van jonge paarden, uitleven. Dit was een goede gelegenheid de liefhebberij te combineren met mijn werk. In de loop van de tijd werden de paarden voor het werk vervangen door tractoren en bleef het element hobby over. Zoals het met de meeste hobby’s het geval is, dient de partner hiermee in te stemmen en heb ik het geluk, dat mijn vrouw zich helemaal hierin kan vinden.
In circa 1978 gingen wij regelmatig naar concoursen voor tuigpaarden. Dit onderdeel van de paardensport vind ik nog steeds het meest interessant. Een dergelijk concours bestaat uit het rijden met een enkelspan, tweespan, tandem en damesnummer. In 1974 kocht ik een driejarig Gelders tuigpaard Luitenant Utopia en hiermee heb ik mijn grootste successen behaald. In die jaren namen we deel aan concoursen in Gelderland en Overijssel. Om in de top van deze tak mee te blijven draaien, moest ik steeds verder reizen, wat telkens hogere kosten met zich meebracht. In 1978 behaalde ik het Gelders kampioenschap en dit hoogtepunt leek mij de gelegenheid om te stoppen aan concoursen deel te nemen.

In de loop van de tijd is de vereniging Oud Gerij ontstaan en ik heb aan de oprichting hiervan ook mijn steentje kunnen bijdragen. Het doel van Oud Gerij is buiten wedstrijdverband eens per maand een rit met aanspanning in en om Winterswijk te maken. Als Kottenaar hoorde ik van diverse zijden, dat in mijn buurtschap ook belangstelling bestond voor het rijden met aanspanning. Er was geen behoefte dit in verenigingsverband te doen en in 1984 heb ik met een 15-tal aanspanningen uit Kotten op een aantal zondagen een tocht gemaakt.
 Tot zover Henk Kruisselbrink. “En zo is het gekomen”, zou je kunnen zeggen.